Sen yoksun

Ellerinde yok

Ki kolayca üşürdün zaten

Olsun ben yinede ısınırdım

Tuttuğumda

Gözlerinde yok

Yüzün farklı yöne dönse de

              Hissedebilirdim                

Göz bebeklerinin içinde      

Kendimi

Sen yoksun

Kar yağarken dışarı çıkasım var

Yada bırakayım sokaklara kendimi

Yağmurun en güçlü yağdığı anda

Neden sürekli hayal ediyorum bilmem

Beraber geçirdiğimiz anları

Yaz günlerini

Üzerinde beyaz renk bir tunik

Yada beraber yürüdüğümüz yağmur altları

Hep beraberken yağmur yağardı zaten

Üstünde kahverengi bir pardesü

Hala hatırlıyorum

Üst geçitten geçerken 

Yağan karı

Ve fotoğraf çekildiğimiz o anı

Silemiyorum

Ve o an

Eskiden mutlu ediyorken

Şimdi yakıyor bu canı

Bir ağaç altı

Yaprakları olmasa da olur

Ya da kurumuş

Bir dere kenarı

Akmamış da nolmuş

Yada kıyısı bataklık

Sen yoksun ya

Hayallerin en güzeli olsa nolur
Olmasa nolur

Bir ses duyuyorum
Senden çok uzak
Ama nedense
Hatırlatıyor seni
Bir göz görüyorum
Ama senin gözlerinin
Yeşili değil
Yine de oturuveriyor
Yüreğime bir sancı

Bir dolmuş bile olsa bindiğim
Senin beni ilk karşılayışın
Geliyor aklıma
Üstünde beyaz bir elbise
Tenin gibi
İlk kez görsem de
Çok tanıdık
Şimdi tanıyor olsam da seni
Bir o kadar yabancısın artık

Ağaç olmak da

Özgürlüğe engel değil

Kökün yerde olsa da

Kollarında mı yok

Göğe açılan

Dalların da mı yok

Rüzgarı avuçlarında tutan

Yapraklarında mı yok

Sensiz kendime iyi bakamıyorum
Gel de bana iyi bak
Olur mu?

Eteğin süpürürken sokağı

Rüzgarın önü sıra

Sürüklenen yapraklar gibi

Peşin sıra gelir kalbim

Sen yapraktaki çiğ tanesi
Bense toprak yoldaki
Su birikintisi
Sen en tepedeki
Ağaç yaprağı
Özgürlüğüne düşkün

Bu resimdeki tek siyah beyaz ben miyim

Bu resimdeki en güzel şey sen misin

Yanyana dururken 

Gökkuşağının iki rengi gibi 

Nasıl yanyana gelebiliriz ki bir daha

Yağmur yağmadıktan sonra

İçimden gelen sesi dinledim

Ki içim dışım sen olmuştu çoktan

Sende susmuştun zaten

Bu sessizlik sardı sözlerimi

Ve bir yağmur bulutu

Mesken tuttu gözlerimi

Zifiri bir yalnızlık bıraktın bana
Koynumda derin bir acı
Hasretini bir emanet gibi
Saklıyorum sol yanımda
Korkuyorum geçer diye bu sancı

Sen beni unutsan da
Ben korkuyorum unutmaktan seni
Acın bile bir nişan bana
Göğsümde taşıdığım
Ben çıkarken senin hayatından
Yolculamıştın otobüs garında beni

Bırakmak istemiyorum içimdeki seni
O yüzden salık vermiyorum
Senin yanındayken aldığım nefesi
İster hasret olsun
İsterse de vuslat
Başım gözüm üstüne
Çünkü sensiz hayat çok vasat

Bırakamazdım ya aşkımı
Bir cami avlusuna
Yada bir köşe başına
Hala seni seviyorken
Sevmiyormuş gibi
Davranamazdım ya

Giden sensin
Kalan ben
Benden başkası var mı
Olan biteni izleyen
Yanan da benim
Yangın da sen
Hadi dön yeter ki
Yangınımı harla istersen

Resimlerini yaktım da

Gözlerimdeki resmin yanmıyor işte

Ellerimdeki alev sönsede

İçimdeki yanmaya devam ediyor

Unutamıyorum bir  beni bıraktığın günü

Bir de ilk kez tuttuğunu

Tutuşup beraber yandığımızı

Ben yanıyorum halen

Seni bilmesem de

 Sigara içmezdim normalde ama yaktım bir tane seni beklerken .Sen de söz vermemiştin gelmeye .Aslında bittiğini, gelmeyeceğini söylemiştin ama bir umut işte.Bekliyor insan.

Gelen giden otobüsleri izledim .Geçen insanlara baktım.Herkes birilerine ,birşeylere gidiyor yada onlardan dönüyolardı. Bense sıfırlanmış gibiydim.Halen içimde sen vardın ama ben senin içini terketmiştim sanki.O yüzden üşüyordum.Hani olur ya üstün açık yatarsın da yatarken bir titreme gelir.İçimdeki ateşi kaybetmiştim..

İçimi bir daraltı bastı bir sigara daha yaktım.Köz köz oldu sigaranın ucu dumanı her içime çektiğimde .Yanan ben miydim yoksa sigaramı bilemedim. Hem yandım hemde yangınım dindi. Hem acı çektim hem de duruldum.Ama dengesizleştim işte sensiz.Karıştım karmakarışık oldum.

Bir baktım son sigaramda bitmiş sende gelmemişsin ben de bırakamamışım hala beklemeyi...

Kayıtsız kalabilir miyim sen giderken
Susabilir miyim
Susturabilir miyim içimdeki çığlıkları
Neden yanar içim
Gözyaşlarım içime akarken
Neden derman olmaz o yaşlar
İçimdeki çiçek kururken...

Beni en son sevdiğin anda bıraksaydın keşke ve söylemeseydin bırakıp gittiğini.Ben de yaşayıp gitseydim güzel günlerin anılarıyla ,gözlerinin en derininde..

Bana en kızdığın anda bıraksaydın beni keşke. En azından bilirdim umurunda olduğumu.Konuşmasak da bilirdim beni sevdiğini.

Seni en çok mutlu ettiğim anda bıraksaydın keşke beni.Seni mutlu etmenin ve mutluluğunu paylaşmanın huzuruyla sürdürseydim ve bitirseydim ömrümü.

Ama sen birdenbire bıraktın beni ve ansızın ve ben bittiğini anlayana kadar aylar geçti üstünden...

Başlangıçlarla bitişler bazen aynı etkiyi yaratır.Başlangıçların yarattığı kafa karışıklarını bitişler de yaşatır çoğu zaman.Uzun süre bitmemiş hissi verir.Sanki küsmüşsün de barışacakmışsın gibi.Sanki trip atıyormuşsun da bir gülücükle yada bir aramayla sanki herşey eski haline dönecekmiş gibi.Bir çok an gelir alıştığını sanarsın onun yokluğuna ama alışamazsın uzun süre.Düşünürsün özlüyor mu diye ne yapıyor diye.Çok düşünürsün ama çıkamazsın işin içinden..

Karanlıkta bırakın beni
En zifirisinde yaşayayım hüznü
Seslenmeyin bile
Kendim bulayım yolumu
Ona mı döner
Uçuruma mı çıkar
Değilki umrumda
Bırakın beni
En yalnızlıkta

Çokça geliyor aklıma gözlerin ,ellerin,pamuk yanakların.

Çokça takılıyor beynime özlem kelimeleri..

Gerçek hayatta uzaklaştırabilsem de rüyalarda bile hatırlıyorum seni..

Ben seni sevmekten vazgeçemiyorum neden..

Özledim diyesim geliyor nice zaman..Diyemiyorum..

Bana emanet bıraktığın zifiri bir yalnızlık.Gittiğim her yere peşim sıra götürüyorum.Bırakıp gitsemde yaşadığım yeri, tanıdığım insanları, bilindik mekanları seni hatırlatan birşeyler çıkıyor elbet ve işte o an yalnızlaşıyorum.Binlerce kez kavga ediyorum senle bir o kadar yeniden seviyoruz birbirimizi ama bir an oluyor hayaller korkutmaya başlıyor sanki çok yükselmişim de düşecekmişim gibi korkuyorum..işte o an yeniden yalnızlaşıyorum...

İçime sıkıştırdığım anılarım var, gizlediğim.hatırlamanın bile acıttığı.o yüzden en dipteler en derinimde.ne acayiptir ki atmaya da kıyamıyorum.en çok rüyalarım da ortaya çıkıyorlar .adı rüya ama korkutmuyorlar kabus diyemiyorum o yüzden ama kabusu yaşatıyorlar içten içe...

Tutmaya çalıştı kadının elini.İzin vermedi kadın buna ve çekti kendini geriye..Bir daha teşebbüs etmedi adam.
Halbuki kaç defa tutmuştu o elleri ve bırakmamaya yeminliydi..Anılar geçti gözlerinin önünden kopuk film şeritleri gibi ama herşey taptazeydi ..Boğazındaki düğümler , içindeki nefret ,gözlerindeki yaşlar ,içindeki acı gibi..
Kendine anılarında bu kadar yakın olanın şimdi elinden kayıp gitmesine üzüldü ve hayalleriyle gerçekler arasındaki bu tezatlık kafasını bulandırdı.
Sölemeye çekindi o son sözü zaten kelimelerin bittiği yerdeydi ama gözlerinden süzülen yaşlar son noktayı koydu düştüğü tozlu yola..

Sizde biten bir aşkın son perdesini izlediniz..

Bir yolun ortasındayız hepimiz ya yürürüz yada yolumuzu seçmeye çalışırız ama oraya çıkmışsak ya yürümek vardır kaderde yada su yolunda kırılmak.. Plansız çıktık yola.Yürümekti amacımız sadece.
Şimdi geriye mi döndürüyor sanıyorsun bu yol bizi hayır yürümeye devam ediyoruz sadece yollarımız ayrıldı .Kim bilir belki bir gün bir yerde ..Belki..

Ellerim bomboş ama kalbim dopdoluydu.Hiçkimseyi tanımadığım şehirlerde bile hep tanıdığım birisi vardı yanımda.Bırakılsam da geride ben bırakamamıştım henüz.Alışkanlıklar mı dersin sevda mı .Adı ne olursa olsun engel olan şeyler vardı bitirip yeniden başlamaya..

Sen ordaydın bense yoktum,ben hiçliktim sense çoktun.Tamamen farklıydık artık.Farklılıklarımız zaten çoktu ama aşk ortak kümesinde birleşiyorduk eninde sonunda . Artık o da yoktu.Vardı ama yoktu.Bildiğimiz ama söylemeye gücümüzün yetmediği içimizi acıtan bir şarkıydık artık.Ayrı biriymiş gibi konuşmaya gücüm yoktu senden bahsederken yada alışkanlıklar izin vermiyordu daha buna.Daha alışamadım yokluğuna...