Bana emanet bıraktığın zifiri bir yalnızlık.Gittiğim her yere peşim sıra götürüyorum.Bırakıp gitsemde yaşadığım yeri, tanıdığım insanları, bilindik mekanları seni hatırlatan birşeyler çıkıyor elbet ve işte o an yalnızlaşıyorum.Binlerce kez kavga ediyorum senle bir o kadar yeniden seviyoruz birbirimizi ama bir an oluyor hayaller korkutmaya başlıyor sanki çok yükselmişim de düşecekmişim gibi korkuyorum..işte o an yeniden yalnızlaşıyorum...